Maar op de één of andere manier bleef het in mij maar gonzen, de zinnen ‘dit zijn dus allemaal mensen, dit zijn allemaal gewoon mensen, dit zijn allemaal wij…’
En ook, ‘dit had mij ook kunnen overkomen’ dat is wat ik heel sterk voelde,
‘ik had net zo goed deze daders kunnen zijn…’
En dat resulteerde uiteindelijk, toen ik eenmaal weer weg moest uit die gevangenis, dat ik van al die gevangenen allemaal cadeautjes kreeg en zoenen en knuffels. Van sommigen zelfs zulke intense knuffels dat ze me helemaal de hoek in dreven waarbij ik nog heel even dacht ‘nu kan het ook helemaal mis gaan, deze mensen zijn ook slecht…’ Maar het bleef gewoon niets dan liefde, in mij en in die mensen. En ik ging met zo’n ontzettend overvol hart de deur uit daar.
En het bijzondere was dat ik het volgende moment in mijn droom een grote oude kist open deed en daarin allemaal hele oude mooie spulletjes van mijn moeder tegen kwam.
Oude notitieboekjes, juwelen kistjes, super antiek,
voelde als een schatkist, de schatkist van mijn moeder.
En wauw deze linkjes, al die lijntjes… Door zoveel mededogen, dat is het goede woord toch, te voelen, voor iedereen eigenlijk. Ongeacht wat het verhaal is of de geschiedenis, en daarmee zo dicht bij de schatten van mijn moeder te zijn.
Liefhebben voorbij het verhaal,
